Het einde komt in zicht....

Het leven is hier ontzettend gewoon ook al is mijn hele schema verandert sinds begin september.
Toen begonnen de jongens met de peuterspeelzaal, vijf ochtenden per week. Ik ging daardoor van 45 naar 27,5 uur! Voor velen klinkt dit als een heerlijk leventje, maar ik verveel me. Ook word je er veels te lui van en dat is ook weer niet de bedoeling. Ook is het natuurlijk een goede manier om eraan te wennen dat ik over 17 weken niet meer in de Verenigde Staten zal zijn.
Op woensdag 26 februari heb ik namelijk mijn terugvlucht, als mijn vluchtaanvraag zoals doorgegeven wordt uitgevoerd. Ik weet namelijk pas mijn exacte vluchtgegeven 4 tot 10 weken van tevoren. Dat betekent dus niet eerder dan januari.
Komende maand zal ik er ook achter komen wie de nieuwe au pair in dit gezin zal worden. Ik vind het behoorlijk spannend.
Momenteel ben ik nog heel dubbel over mijn terugkomst, want het voelt hier echt als mijn thuis. Ik heb van alles meegemaakt en geweldige mensen ontmoet! Die ik ontzettend ga missen.
Ook kijk ik er naar uit om iedereen in Nederland weer te zien! Zien wat er allemaal verandert is en wat er nog hetzelfde is. Kom maar op met die Culture Shock ;)
Wat ook leuk is,is dat ik vriendinnen in Europa heb die ik ken vanuit dit soms ontzettend wankele Amerikaanse schuitje! Één bepaalde vriendin wil mij bijvoorbeeld weer heeeeeel graag terug naar Leiden lokken (je weet wie je bent!)
Het gaat dus allemaal top hier en voor jullie het weten zit ik weer in Nederland op de fiets!